Netgedichten

netgedicht (nr. 83.934):

verdwaald, ergens tussen toen en het Nu

in het korten van dagen
waar schaduwen mijn
silhouet verkleinen
het duister verkilt
luisteren mijn stappen
naar het geluid dat
mij ter gehore valt

in het overpeinzen naar
een tijd die voor mij
geen lente of zomer
bracht waren dan
tóch de herfst en de
winter de zolen
die me verder brachten
dan de educatieve
momenten die ik

doorbracht door in het minne
mijn twijfels over m’n leven
te bagataliseren wijl de vrees
voor thuiskomst in mijn
ogen gepaard ging met
geweld zonder een toefje
slagroom of de jam
van die Flipje uit Tiel

non-vergeten kreten
dat het absolute voor
mij als kind het einde
als een hoopvolle
glorie betekende, ontbraken
de enten en de loten
aan de zomerse lot
die ik nimmer had
bemerkt of gevoeld

nóg zijn de speelweiden
aanwezig, aanwezig
wanneer de schellen
weigeren te ademen
en mijn geest zich
in het duister verschanst
achter zorgzame muren
die mijn angst en paniek
de nachten vreselijk
lang laat duren