Netgedichten

netgedicht (nr. 84.211):

eenzaamheid

eenzaamheid
is niet de stilte om me heen
niet de lege kamer
of de afwezigheid van steen
het is de ruimte tussen ons
te groot en te breed
waar woorden niet reiken
en geen oog mij echt weet

het is niet de drukte
die mijn ziel doet ontwijken
maar het onvermogen
om diep met een ander te kijken
een zee van gezichten
toch niemand die ziet
hoe mijn hart fluistert
hoe ik me verlies in verdriet

eenzaamheid is het ontbreken
van een hand die voelt
niet de aanraking zelf
maar wat die bedoelt
het is de kloof tussen ons
vol onuitgesproken pijn
waar gedachten dolen
zonder ergens echt te zijn

wat ik zoek is niet de menigte
of de massa's lawaai
maar de blik die me raakt
zonder dat ik verdwijn
een hart dat begrijpt
zonder woorden of klank
een verbinding die fluistert
jij bent niet alleen