Netgedichten

netgedicht (nr. 84.445):

glimlach om mijn spoor

huil niet, mijn kind, om wat verdween
mijn ziel zweeft zacht in tijd en ruimte
niet de leegte, maar de herinnering
is waar mijn liefde eeuwig zingt

glimlach om de paden die we liepen
om slapeloze nachten vol verhalen
mijn stem, mijn lach, mijn warme blik
leeft voort in jou, dat is mijn geluk

ik ben de zon op jouw gezicht
een haven vol geborgen licht.
ik geef je kracht, een stevig thuis
een tuin vol bloeiende dromen

huil niet, want ik ben nooit ver
ik fluister zacht in elke ster
mijn leven mag dan zijn voltooid
maar in jouw hart ben eeuwig nu

dus glimlach, kind, en voel je vrij
want waar jij bent, daar ben ik bij

... Geschreven voor Tamara en Pascal bij het overlijden van (schoon)vader Johan (Hans) Koster | 31 december 2024

In momenten van verlies vinden we kracht in herinneringen, liefde en verbondenheid. Dit gedicht, geschreven ter nagedachtenis aan Johan (Hans) Koster, is een ode aan de blijvende aanwezigheid van liefde, zelfs wanneer iemand fysiek niet meer bij ons is. ...

Zie ook: https://brondeherinnering.wordpress.com/

Schrijver: Peter Paul J. Doodkorte
5 januari 2025