Netgedichten

netgedicht (nr. 84.641):

Lijfelijkheid

Aarde onder voet
wind fluistert door het leven
adem van de boom

Mijn huid volgt de lijnen van de wind
de aarde ruikt naar regen, mijn voeten de aarde
omarmen. Onder de zon bloeit mijn lichaam als een bloem
mijn adem mengt zich met de geur van de bossen, warm en zacht.

De aarde kust mijn voeten, de lucht kust
mijn gezicht mijn hartslag klopt in het ritme van de
bladeren. Mijn handen raken de takken aan, een ontmoeting
van zielen waar de tijd zich verstilt en alles één is, in stilte en vrede.

Het gras fluistert zachtjes tegen mijn voeten
de natuur spreekt in mijn bloed, een fluistering van leven.
Als ik de aarde aanraak, stroomt haar kracht door mijn aderen
en voel ik hoe mijn lichaam de seizoenen weerspiegelt, eeuwig levend.

In de cyclus van het leven, van groei en bloei
waar elke adem mijn borstkas vult en gloeit als warme
wijn, vind ik mijn plaats, mijn huid, mijn bloed dat levend stroomt.
Verbonden met de aarde, door haar omarmd, gevoed, gedragen in haar droom.