Als de hemel fluistert

Lucht kleurt avondrood
toren wijst naar horizon
de dag sterft in rust


Avond daalt neer als een fluistering over
de stille stad waar lucht nog nagloeit van de zon die achter
de horizon verdwijnt. Langzaam vervagen de contouren van huizen en
bomen in de schemer terwijl de torenspits zwijgend de hemel raakt met zijn ijle kruis.

Klokken rusten in schaduw van vervlogen
uren, hun wijzers gevangen in een tijd die zich nergens
heen haast. Achter verweerde ramen flakkert nog even het laatste licht
en in de omliggende straten hangt de geur van vochtige aarde en vervlogen stemmen.

Een eenzame vogel zweeft geruisloos langs
de gekleurde wolken, alsof hij nog even wil proeven van de
laatste warmte van de dag. Bomen strekken hun kale takken uit als een
woordeloos gebed, geworteld in eeuwen van verhalen die niemand meer hardop vertelt.

En zo vouwt een nieuwe nacht zich open als
een deken van zachte duisternis waar dromen samensmelten
met gefluister van de wind. Tot wanneer ochtend met haar gouden vingers
de stilte zal breken zodat het eerste licht zich voorzichtig een weg zal banen naar binnen.

Biografie van deze schrijver

Avond Stilte Overgang

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.3 met 7 stemmen 145