Wanneer de stilte breekt

Eerste roep klinkt zacht
door koude takken zingt iets
de dag opent zich


Lucht is nog dof van de nacht, een vage
blauwgrijze belofte, maar ergens tussen de takken
breekt een stem uit de stilte. Hoog en aarzelend eerst, dan voller,
als een hand die tastend winterse kou opent en langzaam iets nieuws aanraakt.

Tussen daken en schoorstenen zweven
roepjes als draden, als iets dat zich hecht aan het
prille licht, dun en breekbaar. Nog geen koor, nog geen zekerheid,
alleen een enkele toon die trilt op de rand van de tijd, die zegt: hier begint het.

Wat verstild leek, ademt weer, een veer
in de winterwind. Een merel spreidt zich uit over de
ochtend, strooit zijn noten tussen glanzende regendruppels op
stille vensterbanken: een eerste lijn geschreven in de lucht van wat komen zal.

En wie luistert, weet het: dit is geen echo
van gisteren, geen rest van een droom, maar iets wat
vooruit wil, omhoog. Een vogelstem opent de dag zoals een sleutel,
een deur - eventjes haperend, dan zeker, en daarna: niets houdt het nog tegen.

Biografie van deze schrijver

Vogel vogels

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 1 stemmen 133