Netgedichten

netgedicht (nr. 84.795):

Wanneer licht zich opent

IJle lentelucht
knoppen trillen op de rand
licht breekt door de grond

Wind glijdt teder door takken die
nog dromen van winter. Hun knoppen trillen op het
randje van openbreken alsof ze zich nog niet durven toevertrouwen
aan het bleke licht dat zachtjes over de akkers strijkt en de koude grond verwarmt.

In de sloot weerspiegelt zich lucht,
ijl en blauw als een belofte. Het water draagt de trage
dans van eerste insecten op zijn huid, en ergens tussen riet en oever,
verborgen in het nog dorre gras, fladdert een vogel zijn eerste lied de ochtend tegemoet.

Geur van vochtige aarde stijgt op uit
donkere voren in het land waar wortels zich rekken in
hun slaap en wachten op opkomende zon. En waar kiemen, nog blind
en kwetsbaar, zich uit de grond verheffen, gedreven door honger die ouder is dan tijd.

Over glooiende heuvels waait een adem
van iets wat net begint. Een vage echo van bloesem die
zich aarzelend openvouwt in het zachte licht, en in het breekbare spel van
schaduw op uitgestrekte velden ontspruit in stilte het nieuwe leven van een pril seizoen.