Netgedichten

netgedicht (nr. 84.798):

lieve kleine ik

lieve kleine ik, ik zie je staan
vol vuur, vol kracht, maar soms zo klein
je schreeuwde, trapte, vocht en viel
op zoek naar warmte, een liefdevol sein

men zag de storm, de wilde zee
maar niet het kind dat vroeg: "blijf bij mij"
je vond je troost bij dier en droom
terwijl je hart riep, zacht en vrij

je lichtje straalde, fel en puur
een danser, dromer, zo uniek
maar langzaam doofde het in de wind
de wereld leek jou niet te zien

toch draag ik jou nog altijd mee
jij was de vlam, jij was de strijd
nu mag ik jou zacht omarmen
een nieuw begin, een nieuwe tijd

ik zie je, voel je, houd je vast
je bent mijn kracht, mijn fundament
nu straal ik weer, mijn eigen licht
mijn plek in deze wereld, onbekneld

... Lieve kleine ik…
Een ode aan het kind dat vocht, dat zocht, dat straalde en soms verdween in de wind. Een reis van onbegrip naar zelfcompassie, van overleven naar omarmen. Nu mag het licht weer schijnen.

Gebaseerd op “Een brief aan mijn jongere zelf over begrip en zelfcompassie” | 16 februari 2025 ...

Zie ook: https://deoverkant.wordpress.com/

Schrijver: Peter Paul J. Doodkorte
17 februari 2025