Eenzame tocht

Verlaten water
een bootje drijft in de kou
stilte in de nacht


Lichte vorst hult de takken, verbleekt
in de kilte. Boven in de grauwe lucht straalt maan
als een smalle zilveren streep. Geen enkel wolk is zichtbaar in de
eindeloze rust van de lucht, enkel stilte van het donkerte, diep en mysterieus.

Woeste zee vangt het sterrengloed en
breekt het in zilveren fragmenten. Een eenzaam bootje
dobbert, gevangen in ijskoude omhelzing, verloren in vaarrichting,
het noorden uit het zicht; een eiland verschijnt als een vage schim in de verte.

Winter heeft zijn greep stevig om ons
heen, de nacht is eindeloos, ongenadig, waar wachten
of stoppen geen betekenis meer dragen. Vroege vogels leren hun lied,
dansen in de vrijheid, terwijl de vluchtige wind zich haast naar het opkomend voorjaar.

Kou dringt diep in mijn ziel, raakt mijn
hart, en de duisternis heeft geen einde of belofte, horizon
vervaagt, reis eindeloos. Maar ergens breekt de stilte, de wereld lijkt weer
te ademen, en ver, in de verte, roept de lente zacht, met de belofte van een nieuw begin.

Biografie van deze schrijver

Winter kou stilte

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 3 stemmen 300