Netgedichten

netgedicht (nr. 84.906):

Reflecties van rust

Stilte in het meer
spiegels van lucht en bomen
de tijd raakt het hart

Zon werpt haar zachte gloed op het
water, elke rimpeling trekt de stilte in verschillende
richtingen. In de spiegel van de vijver ben ik niet meer ik, maar een
samensmelting van bomen, lucht en stilte, waar tijd even stilstaat en alles samenkomt.

Bergen staan recht en vast, maar hun
weerspiegeling, glijdt in de breekbare mond van de rivier.
Wat is het verschil tussen wat je ziet en wat je voelt, wanneer horizon zich
buigt in het hart van de stroom? Is het niet hetzelfde als het verschil tussen denken en zijn?

Windvlaag fluistert verhalen die ik nooit
had gehoord, de bladeren bewegen in harmonie met mijn
gedachten. Natuur spreekt in beelden, vult de ziel zoals het zachte zingen
van een vogel die zich spiegelt in dauw. Elke echo is een herinnering aan de rust die ik zoek.

In de reflectie van het meer herken ik
mezelf niet meer, mijn innerlijke chaos is zacht veranderd
in rust. Wereld fluistert mij toe om te vertragen en samen met de natuur ga ik
op zoek naar vrede in het stille water waar alles wat ik was en zal zijn, één wordt met het moment.