Netgedichten over natuur

netgedicht (nr. 3.678):

Dans van de bloemen

Een vlinder schildert
haar meesterwerk vol bloemen
in ontluikend groen

In de ochtenddauw, waar het licht
voorzichtig breekt, zie ik bloemen geruisloos en
onopvallend hun vreugde ontvouwen. Ze staan stil, maar in hun
kleuren voel ik het leven, een dans van het moment, kwetsbaar maar vol belofte.

Hun geur vult de open lucht, zacht
en onvergetelijk, een fluistering die diep in mijn
gedachten binnendringt, en hoewel ik hen aanraak, blijf ik achter
in verwarring, zoekend naar de betekenis van hun eenvoud, zo groot als de stilte.

Wind streelt de frêle bloemblaadjes
met zachte toetsen, hun onbekende schoonheid
raakt een plek die ik niet ken. Elke bloem vertelt een verhaal van
onvervulde verlangens, en in dat ontroerende verhaal ben ik even vergeten wie ik ben.

Ik blijf staan, met een breekbaar en
kwetsbaar hart dat zich opent voor de natuur, terwijl
de bloemen hun geheimen delen zonder woorden: tijd stopt, en alles
wat ik ooit zo hard zocht, valt weg in dit unieke moment van pure verbinding met de aarde.