als jij de tuin binnen kwam dan bogen voorzichtig de langstijlige alsof zij jou even een welkom knikje wilden geven jij zwaaide met een elegante zwier nam ze in ogenschouw zag dat de laatste bui slechts minieme schade had aangebracht de soort was sterk en veerkrachtig ook dieprood was een prachtige blikvanger voor…

Vlinder zweeft omhoog stil gedragen door de wind één met het leven Ik voel de pulserende hartslag van de aarde, onder mijn voeten, de wortels van bomen murmelen verhalen door de wind. Elke zonnestraal draagt de warmte van verbondenheid, een stille omhelzing die mijn ziel doet trillen. Het water kabbelt niet alleen, het zingt een lied van…

De nacht passeert, het maneschijnsel bleekt Nieuw licht breekt door de regenwoudlianen In tropenbergen kraaien reeds twee hanen Dan maakt een geur zich los uit woudreussappen Door dunne twijgen en langs dikke stammen Zijgt langzaam een bedwelmende odeur Een keur aan Omars Rubayat kwatrijnen In hersenpannen van verdwaasde orangs Als reuzevlinder…

In de knop van nog niet ontloken bloem Was de schoonheid al ontwaakt, Maar nog aan ’t mensenoog onttrokken, Wachtend op het bloeiseizoen. Eenmaal uit de knop ontsproten, Wordt de wereld een kleurenparadijs, Een caleidoscoop van kleuren, D’schilder van ’t palet op ’t doek neerzet. Van Gogh, Monet, Gauguin, Matisse, En nog vele, vele anderen…

Licht blijft hangen nu zachte stilte omarmt mij hart zoekt eigen rust Het lijkt of de avond aarzelt net voor ze valt, en de lucht kleurt langzaam, voorzichtig als een stille gedachte. Alsof ik nu pas besef dat ik nog niet klaar ben, dat ik pas nu adem. Geritsel van bladeren raakt me zacht, een fluistering die zegt dat niet alles luid…

Ja die muur bedoel ik, daar Zij, achteruit, geleund lijkt het, met haar brede stuur rustig electrisch fietsend Wij op normale fietsen voor, zodat zij ons tempo ziet Vijf bakjes had ik bij me de ander emmer maar we vonden èèn braam Alleen ‘t uiteinde van de tak had èèn rijperd zoals het eerste kind, die alles beter dan de laters weet…

Een trage buiging van blad naar zon, zonder haast de dag tilt zich op Tegen het ochtendlicht kantelt de zonnebloem zich langzaam open, als een lichaam dat weet waar het naartoe wil, ook zonder te weten waarom — een beweging geboren uit licht, niet uit wil. De dragende steel houdt zijn hoogte met ingetogen kracht, geen trots maar aanwezigheid…

Gehucht Hoeven-Kempen-zondag 13 juli-9.30 uur Een zwaluw alleen zwiert zwak* over de velden. Zal zij overleven? (*zwak= lenig)…

Wind tussen leegte een paardenbloem zaait de dag stilte draagt hoop mee Wind beweegt door lege straten als een herinnering aan wat we verloren waanden, maar nooit echt kwijtraakten. Tussen het kraken van takken en het schuren van lucht klinkt iets broos dat zich nog niet laat vangen in taal. Vogel stijgt op, terwijl de ochtend nog nauwelijks…

Eeuwen geweven wortels diep in aarde rust stormen fluisteren Verbonden met stilte staat hij daar, al zo lang als iemand zich kan herinneren, wortels diep verankerd in eeuwenoude aarde, terwijl zijn majestueuze stam littekens draagt, van stormen die zijn voorbijgegaan. Dagen schuiven als wolken over de kruin, elk voorbijgaand seizoen laat…

De donkere kamer biedt uitzicht op de rivier en drie koppeltjes. Zij hebben geen oog voor het kleurenpalet in en langs het water.…

Zomerzon gloeit heet een bloem buigt zonder breken zelfs onder het licht Soms valt het licht schuin door bladeren vol gaten. Juist daar lijkt schaduw dieper, voller in betekenis. Wat buiten de lijnen groeit, zoekt geen vorm, maar vindt zijn eigen waarheid in het onverwachte. Een boom met een knoest kan nog stevig staan — misschien…

Voor mij strekt zich het landschap uit dat al zo vaak zouteloos beschreven is; de torens die staan voor de verveling, uitgestorven bloemen door de stikstof. Het overschot aan bramen verraadt hoe slecht het gaat met de omgeving; de hitte drukt de diepe wanhoop uit waartoe de aarde zich genoodzaakt voelt. Mishandelde koeien grazen hoornloos…

Alsof het licht niet binnendringen wilde, zo weinig was er te zien in het donkerste midden van het meest uitgestrekte bos. To-To bleef doorgaan, hem maakte niks de tocht onmogelijk, geen plas of heuvel, geen euvel dat hij niet te boven kwam. Hij had alles nog op een rijtje, hij wist het hele verhaal nog na te vertellen, én de kleinste details…

met lange witte wenkende immense slierten boven het is juist de stilte in die het het voor ons aantrekkelijk maakt voor even geen aandacht besteden aan mensen die daarom schreeuwen en veel geld bieden om die aandacht naar het middelpunt van de wereld brengen…

"O, ego!", verzuchtte de oude eik, "Hoe ver van hier kan het verleden zijn als de wild verlichte grond en jong blad aan ranke vingers zo groen zo helder nog voor ogen staat? Nog ruik ik de wildgroei van zachte bedden klaver en mos het grote donkerbos veilig ver weg. Broeiend in de hoge zon druppels gevallen uit de hemel op mijn kruin…

strak lag de plas tussen de bergen als spiegel van de nacht bij een rimpelende opkomende maan de wind strijkt geen golven die verborgen zijn onder keiharde rots schuren wel de kusten met afkalvende kussen pas met een strand waar boten meren en mensen zwemmen kunnen zij hun investeringen met rendement veilig stellen…

Boven de zoemende insecten en vrije vliegers vliegt het tuig voor witte slierten uit. Over keihard rechte paden stuiven de bedriegers onnoemelijk vies en met oorverdovend geluid. Zelfs de meikever heeft moeite met de buit boven het kabaal te stijgen en hun schijt te vinden. "Er komt alleen maar rook en stank uit ik houd meer van het paard…

Het grote feest zou onder de eik plaatsvinden. Ja, hij alleen was geschikt bevonden. Het was voornamelijk haar familie die het zinde omdat familie rog en vrinden niets zien konden. De bijna even grote beuk vond het niet leuk hij was te donker bevonden, en zonder zonlicht en de kale, dorre grond bezorgde teveel jeuk. Beter was het zachte mos…

De late wandelaars achter een muur van strandhutten, blijven deel van de stad. De kleurenstroken van zand, water, lucht, schitteren adembenemend, buiten hen, zonder hen.…