Boven de koorts van de wolken

Het stijgt,
als damp van een vergeten mond —
een fluistering
die zich vermomt
als openbaring.

Niets raakt mij meer.
Ik ben voorbij huid,
voorbij adem.
Een gestolde blik
in de ruggengraat van de lucht.

Hier trilt alles
alsof de hemel zelf
een koorts draagt,
een hunkering
die zich niet laat doven.

Licht scheurt open
als een oude belofte,
en ik val omhoog,
gewichtloos,
maar zwaar van vuur.

Er is geen richting,
alleen hoogte
die zichzelf blijft opeten.

Ik ben
geen lichaam meer —
alleen echo,
alleen hitte,
alleen de vlam
die achterblijft
wanneer de vlammer al is verdwenen.

Boven de koorts van de wolken

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.0 met 1 stemmen 38