Netgedichten

netgedicht (nr. 85.535):

de tuin in mij

er ligt een tuin in mij verborgen
van klei en hoop en ochtendlicht
waar dromen zaden mogen worden
en elke wortel waarheid zoekt

een stukje land, ooit met liefde bewerkt
waar prei en passie samen groeiden
waar ik met aarde werd versterkt
en groenten stille namen droegen

toen viel het stil, mijn lijf, mijn land
de schep stond werkloos in de schuur
mijn handen vonden geen verband
met wat ooit was: mijn groene vuur

maar kijk, de grond roept mij weer
in nieuwe vorm, in zachter jasje
een tuin die haar oogsten deelt
met iedere mens, met ieder dier

geen honderd meter om te ploegen
maar paden vol met zachte zorg
waar bieten, sla en snijbiet zwoegen
onder de zon en zelfs bij regen

ik loop er weer, met lichte schreden
deel oogst, gesprek en mijn verhaal
een bramenspoor met dahlia’s omringd
langs kruidentuin en bijenkast

mijn handen zwart, mijn hart weer open
de groente glanst, de geur is fris
en ik mag delen, zaaien, hopen
het leven proeven zoals het is

... Toen Geeske haar volkstuin moest opgeven, verloor ze meer dan alleen een stukje grond — ze verloor een plek van rust, trots en verbondenheid. Jaren later vond ze, via een sociale voedseltuin, een nieuwe manier om te zaaien, te delen en te groeien. Haar verhaal is er één van veerkracht en verwondering, waarin de liefde voor de aarde en voor elkaar opnieuw wortel schiet.

“De combinatie van zelf mogen oogsten én iets betekenen voor een ander — dat raakt precies aan wat voor mij waardevol is.” – Geeske Roorda ...

Zie ook: https://deoverkant.wordpress.com/

Schrijver: Peter Paul J. Doodkorte
11 mei 2025