Wanneer de aarde ademt

Wind raakt mijn wangen
niet om te breken, alleen
om mij weer te zijn


De wind raast door de bomen
als een stem in mijn borst, niet luid, maar diep —
de aarde ademt door mijn huid. Soms vrees ik zijn kracht, maar
vaker laat ik me meevoeren, want in zijn eigen taal hoor ik iets stiller dan woorden.

De zee trekt en duwt als een kind
dat te groot is voor knuffels, ze draagt het verdriet
van de wereld, gooit het op het strand. Ik zit aan de rand, mijn
voeten in het zoute weten, en voel hoe haar eindeloze ritme iets in mij kalmeert.

Een indringend onweer breekt open
boven mijn hoofd, als een inzicht dat losbarst uit
een zwijgende hemel. Elke donderslag klopt mee met mijn hart,
rauw en onontkoombaar, en ik blijf staan in de regen alsof ze mij opnieuw wil zien.

Een enkel blad draait in de herfstwind
en houdt mijn blik vast — zijn zachte val zegt soms
meer dan duizend stemmen ooit hebben gezegd. De natuur schreeuwt
niet, ze fluistert met alles wat leeft, en wie stil is hoort in dat fluisteren iets van troost.

... Soms lijkt de natuur niet iets buiten ons, maar iets dat ín ons ademt.
Dit gedicht ontstond vanuit een hoogsensitieve blik op wind, zee, onweer en stilte.
Een zoektocht naar troost, verbinding en de fluistering van iets groters —
zacht, maar voelbaar aanwezig. ...

Biografie van deze schrijver

Natuur Gevoeligheid Verstilling

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.9 met 7 stemmen 83