Zoals hij daar is

Stenen onder voet
een vleugel streelt de stilte
niemand die het merkt


Hij zit niet op applaus
te wachten, schuifelt zacht tussen de
voegen van de straat, alsof de stad voor hem alleen werd
uitgetekend. Een windvlaag tilt zijn veren op — een fluistering van herinnering.

Langs gevels waar oude
namen vervagen, kent hij elke stoeprand,
elke warme plek in het licht. Geen vlucht is te groot, geen
hemel te ver, zolang het asfalt roept en het verkeer hem wiegt als een wiegelied.

Onder banken waar niemand
meer luistert, plukt hij traag betekenis uit
stilte, zoals een dichter zoekt naar woorden die al voelen
voor ze klinken — in zijn pientere ogen leeft iets wat wij misschien verloren zijn.

En wanneer hij opstijgt, is het
geen sprong maar een gewoonte, een cirkel
die elke keer weer terugkomt bij wat blijft. De stad draagt
hem niet, hij draagt haar, als een zachte echo, licht als stof op eeuwenoude steen.

Biografie van deze schrijver

Stadsduif

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.6 met 7 stemmen 47