Netgedichten

netgedicht (nr. 85.669):

Waar de huid dun is

Lichte vleugelslag
stil op mijn trillende huid
zo breekbaar als ik

Soms voelt de aarde als een
storm onder mijn huid. Elke blik, elk woord —
een echo die lang blijft hangen. Ik draag geen pantser; ik
luister met mijn hele lichaam, en zelfs stilte kan soms te luid zijn om te dragen.

In een ruimte vol stemmen zoek
ik naar zachte, veilige plekken, waar ik niet hoef
uit te leggen waarom ik even wegkijk. Ik vang sferen als stof
op mijn wimpers, en huil soms om nuances die anderen niet eens opmerken.

Mijn kwetsbaarheid is geen zwakte,
maar een fijn afgestemd zintuig — een radar voor
het onuitgesprokene, het subtiele verdriet van een ander. Ik voel
vóór ik begrijp, vang wat nooit werd gezegd, en raak daarna urenlang mezelf kwijt.

Toch kies ik elke keer weer om open
te blijven, om de veranderlijke wereld te ontvangen
zoals de vlinder haar vleugels opent. Want ik geloof dat er kracht
schuilt in de stille zachtheid, en dat de schoonheid van leven zit in het durven voelen.