Netgedichten

netgedicht (nr. 85.697):

In het licht van een roos

Roze bloemblaadjes
fluisteren zonder woorden
stilte die mij kent

Soms voelt de wereld als
een storm van indrukken, alsof elk geluid
en elk gebaar rechtstreeks binnenkomt. Dan verlang ik naar
de stilte van een zachte bloem, waar kleuren ademen en niets me overweldigt.

Een roos opent zich niet in
haast, maar in vertrouwen, laag voor laag,
zoals een hart dat voorzichtig spreekt. In haar vind ik een taal
die ik al kende vóór woorden, een begrijpen dat stil is, maar glashelder aanwezig.

Ik zie het kleine en pure dat
vaak wordt overgeslagen — de scheefhangende
knop, het licht op een teerlichte bladnerf. Alles in mij vangt die
details op en draagt ze met zich mee, alsof ze fluisteren: dit is ook deel van het geheel.

Het is niet altijd licht, dit veel
voelen en blijven stilstaan. Maar in een roos zie
ik hoe zachtheid nooit zwak is. Ze buigt voor de wind zonder te
breken, zonder te vluchten, en herinnert mij eraan dat kwetsbaarheid krachtig kan zijn.