Netgedichten

netgedicht (nr. 85.797):

Koester elk moment

Rustig bos fluistert
beek zingt een melodieus lied
natuurs harmonie

Onder een oneindige hemel, waar wolken zacht fluisteren in hun vlucht
ademt de lucht haar stille kracht, een eeuwige bron van leven en pracht.
De wind streelt bomen en bladeren met een tedere onzichtbare hand
en weeft zo een lied dat zingt van harmonie tussen mens en land.

De aarde opent haar armen en schenkt haar overvloed zonder bezwaar:
vruchtbare gronden waar bloemen bloeien en bomen rijzen, recht en waar.
velden vol goud, bossen diep en geheimen in de schaduw van het groen.
Ze nodigt ons uit om te voelen, te zien, te zijn en nooit te rusten in het toen.

Het water glinstert in de ochtendzon, een dansend spel van licht en tijd,
rivieren snijden door valleien, altijd zoekend naar hun oneindigheid.
De zee, met haar golven die ruisen van kracht, omarmt de horizon
en in haar diepe harten schuilt een mysterie dat verder reikt dan de zon.

De zon zelf werpt haar warmte, haar licht over alles wat leeft en beweegt,
een stralend symbool van eenheid, dat leven baart en hoop verweegt.
Koester het moment waarin de natuur haar wijsheid aan ons geeft,
want in haar pracht vinden wij het hart van alles wat werkelijk leeft.