Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 85.827):

Wat de natuur me vertelt

Zacht wiegt de bloemkop
pendelvlieg danst door de lucht
licht glinstert erin

Als ik de wereld even laat,
hoor ik alleen de wind die zacht om mij
waait. Ik loop, de aarde neemt mij langzaam in haar
ongekende kracht, alsof zij wist dat ik op weg was naar mijn eigen pracht.

Hier is stilte geen leegte, maar
nabijheid zonder woorden. Het ritselen van
bladeren zegt wat ik zelf niet zeggen kan. Mijn zintuigen
komen langzaam tot rust, alsof het bos ze voorzichtig uit mijn handen haalt.

Ik neem een vogel waar, niet om te
weten welke soort het is, maar om te begrijpen
hoe licht gedragen kan worden. Zelfs de wolken lijken hun
bestemming te vergeten, en ik leer dat ook ik even mag zweven, zonder plan.

Wanneer ik terugkeer, is niets zichtbaar
veranderd — behalve ik. Bomen staan nog steeds, de
lucht blijft zachtblauw, maar in mij is iets verschoven, kalm en onzichtbaar.
De natuur sprak met oneindige aandacht. En dat is genoeg om weer even verder te kunnen.