Netgedichten

netgedicht (nr. 85.992):

leven met het weten (2)

er was een tijd van plannen maken
van later, ooit, van grote dromen
je rende mee met volle dagen
het leek alsof niets kon ontkomen

tot woorden vielen, stil en koud
een waarheid die je niet verwachtte
geen hoop op ‘beter’, slechts vertraagd
de toekomst vond plots eindigheid

hoe leef je door, met wat je weet
als niets meer vast lijkt, alles zweeft
je leeft niet minder, maar compleet
in ieder uur dat jou en jij nog leeft

de koffie die ineens meer zegt
een hand die langer blijft dan nodig
een zon die aan de hemel hecht
een blik die raakt, omdat hij ziet

je hoeft geen bergen meer te trotseren
geen lange lijsten af te werken
je mag het kleine nu begeren
en leren rust in niets te merken

het is geen strijd, geen grote daden
het is een fluisterend bestaan
een ja zeggen, ook in het falen
een durven voelen: ik mag gaan

maar tot die dag, die niemand kent
ben jij nog hier, met al je wezen
en is het weten wat jou wendt
tot leven, écht – en niet als vrezen

... Leven met het weten
Wat als plannen stilvallen en de toekomst zich niet meer eindeloos uitstrekt?
Dan wordt leven geen haast, maar een kunst. Een fluistering. Een blik. Een uur dat telt.
Een gedicht over leven met het weten – vol verlies én vol leven. ...

Zie ook: https://deoverkant.wordpress.com/

Schrijver: Peter Paul J. Doodkorte
24 juni 2025