Netgedichten

netgedicht (nr. 86.018):

Meeuwentaal.

ijle lucht was koud en zilt
liep waar strand zich liet
verdringen door de branding

meeuwen klauwen in hun vlucht
hun schaduwen op het natte zand
sommeerde mij te wachten

hurkend bij een stuk drijfhout
waar een veer lag, zilvergrijs
achtergelaten met betekenis

even was er niets dan adem
niets dan huid in de wind
licht genoeg om door vogels
gedragen te worden

luisterde naar het gekijf
daar in de vogel lucht
een veer die is gevallen
in een tijdloze dimensie

spreek geen vogeltaal
doch begreep het verhaal
uit hun kakelend kabaal