De Avonturen van Oek; De verlossende woorden

Ze voelden als het leven,
de verlossende woorden;
maar als adem bleven zij
stokken.
Waarop zij doelden,
’n verontrustend gevoel,
zette aan tot het zoeken
van scherpte om te zien.

Met gezouten ogen starend
naar een dor en wee land
waar de einder verder reikt
dan de tocht terug over zee.

Of is dit schrikbeeld de illusie,
en staan velen in volle inclusie
onder die enkele zon te ruziën
wie het eten en drinken geven
mag?

Onzekere benen verdwenen
op het moment dat hij stond,
de grond was heet en bleek;
hij bevond zich in zijn leven.
De leegte van zijn toekomst
trilde in de droogste verte
ooit voor ogen gehouden
en bouwde de spanning
verder op.

Oek had nooit vragen gesteld,
slechts verlangens verzwegen;
hij zette stappen voorwaarts,
niks hield hem tegen.

Hij staarde in de eindeloosheid,
zuchtte twee keer diep
en riep: ‘Met zand
kun je kastelen maken,

met water wolken;
we gaan dit land bevolken!’

Avonturen Oek (te Boek)

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 20