Netgedichten

netgedicht (nr. 86.041):

Als de zomer juicht

Vlinder in de zon
zweeft langs geurige bloemen
de middag verstilt

Ik wandel door het
open veld, waar het licht zich uitstrekt
langs het levende gras dat mij herkent — mijn hart
luistert naar wat bloeit en antwoordt in een taal zonder woorden.

Onder het gefluister van
bladeren vind ik een zachte kracht van
rust. De wind vlecht zich door mijn gedachten, als een
herinnering aan wie ik was voordat de wereld begon te duwen en trekken.

Wat jij leegte noemt is voor
mij precies een heilige ruimte, waar ik kan
ademen zonder verwachting. Ik sluit mijn ogen niet om te
verdwijnen, maar om te landen — om zacht te raken wat zich alleen in stilte laat zien.

Ik ben een wezen van licht en
diepte, geworteld in momenten die anderen
soms niet opmerken — en toch draag ik het leven in volle kleuren.
Elke stap die ik zet spreekt zachtjes: hier mag ik zijn, hier mag ik bloeien; hier ben ik.