Netgedichten

netgedicht (nr. 86.139):

De oude boom

Eeuwen geweven
wortels diep in aarde rust
stormen fluisteren

Verbonden met stilte staat
hij daar, al zo lang als iemand zich kan
herinneren, wortels diep verankerd in eeuwenoude aarde,
terwijl zijn majestueuze stam littekens draagt, van stormen die zijn voorbijgegaan.

Dagen schuiven als wolken
over de kruin, elk voorbijgaand seizoen laat
een ander licht op zijn fluisterende bladeren vallen. Wat hij
verliest, laat hij zonder moeite gaan, wat terugkomt, vangt hij op zonder te vragen.

Onder zijn beschutte takken
heerst een trage vrede, de lucht lijkt stiller,
de voorbijtrekkende tijd minder hard. Vogels landen zonder
schroom op zijn dragende schouders, alsof ze weten dat hij niemand iets ontneemt.

Wie even stil blijft staan, een
hand op zijn ruwe bast legt, voelt niet alleen
hard hout, maar iets dat ouder is dan denken. Hij is niet wijs
door woorden, maar door blijven staan terwijl alles om hem heen voortdurend verandert.