Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 86.150):

De oude boom

Eeuwen geweven
wortels diep in aarde rust
stormen fluisteren

Hij staat daar al zo lang als iemand
zich kan herinneren, wortels diep verankerd in
eeuwen van aarde en adem. Zijn stam draagt littekens van
stormen die zijn gaan liggen, maar hij beweegt niet, hij wacht zonder verzet.

De dagen schuiven als wolken over
zijn kruin, elk voorbijkomend seizoen laat een
ander licht op zijn fluisterende bladeren vallen. Wat hij verliest,
laat hij zonder moeite gaan, wat terugkomt, vangt hij op zonder te vragen.

Onder zijn beschutte takken heerst
een trage vrede, de lucht lijkt stiller, de voorbij-
trekkende tijd minder hard. Vogels landen zonder schroom
op zijn dragende schouders, alsof ze weten dat hij niemand iets ontneemt.

Wie even stil blijft staan en een hand
op zijn ruwe bast legt, voelt niet alleen hard hout,
maar iets dat ouder is dan denken. Hij is niet wijs door woorden,
maar door blijven staan terwijl alles om hem heen voortdurend verandert.