IJdelheid

(een poëtische beschouwing)

Ze kamt haar glimlach in het ochtendlicht,
strijkt kreukels glad in spiegelzacht decor,
en fluistert zacht: “Kijk mij, vergeet mij niet…”
maar wat ze toont, is slechts de buitenkant.

Ze bouwt een huis van glanzend zelfvertoon,
met woorden als behang van groot vertoon,
doch in de muren schuilt de stille vrees
dat iemand haar doorziet, haar spiegel leest.

Zijn schoenen klinken luid op marmervloer,
de manager met zijn vergulde stem.
Hij wijst, hij lacht, hij schuift zichzelf naar voren —
alsof de wereld draait om enkel hem.

Zijn imago: strak, zijn prestaties: groot,
maar ’s nachts, als hij zijn masker heeft gesmoord,
fluistert iets in hem van diepe nood:
“Wat als ik niets ben, als niemand mij hoort?”

O, ijdelheid, je bent een schone schijn,
een dansend rookgordijn voor wie zich schaamt,
een harnas voor wie bang is klein te zijn,
een kroon van leegte, met trots geclaimd.

De ziel verlangt naar echtheid, ongezegd,
naar woorden zonder spiegel, blik ontdaan.
Maar jij weeft de kleren voor de keizer weg,
tot niemand meer zijn naaktheid durft te zien.

En toch — wie luistert naar een tegenstem,
wie zwijgt wanneer hij zelf zich overschreeuwt,
die vindt misschien, voorbij het eigen “zelf”,
een mens die niet slechts lijkt, maar lééft en deugt.

Want waar tegenspraak mag landen op gezag,
ontwaakt de mens die zichzelf aflegt, zacht.
Geen maskers meer, geen troon van ijdelheid —
maar ruimte voor wat waar is, stil en echt.

... IJdelheid

IJdelheid is een spiegel zonder diepte. Wat als je masker mooier is dan je zelf durft te zijn? Een poëtische reis langs schone schijn, stille angst en de kracht van tegenspraak. ...

Zie ook: http://www.deoverkant.wordpress.com/

Schrijver: Peter Paul J. Doodkorte
12 augustus 2025