Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 86.552):

Ontvouwen

Onzichtbaar en stil
een brug van lichtstralen groeit
kwetsbaar wordt krachtig

In het buigen van
het licht opent zich een tere kelk
haar kleuren langs mijn huid, een brug tussen
stilte en aanraking waar onzichtbaar en zichtbaar elkaar raken.

Ranke stengel reikt
omhoog met zachte zekerheid een
rode draad van aarde naar lucht, en ik herken mijn
wortels in die beweging waar kracht niet drukt maar draagt in diepe rust.

Elke fluisterende trilling
glijdt langs haar blad, de frêle glans van
groen vangt de zachte zon zoals mijn zintuigen het volle
gewicht van de wereld ademen en toch een ruimte om te ademen voor mezelf.

Zo ontvouwt zich het midden
geen lijn maar bedding, waarin voelen en zijn
vervloeien zonder strijd, een stille rivier die delicate kracht en
standvastigheid weeft tot een ritme dat draagt: evenwichtig, ongedwongen vrij.