Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 86.923):

Het Kantelkind (De herfst begint)

Het waait nauwelijks, toch
dwarrelen er al bladeren
voor mijn voeten, en zo
vergaat het me vaak

Wat ik niet vasthoud, waait weg
en kan zomaar in stukken vallen
dus spring ik met lange armen
heen en weer als een jongleur

Zal ik alles maar laten
gebeuren en toekijken
met prikkeldraad
om mijn gedachten?

Zonder einde
aan veranderingen en verval
balanceer ik op kantelpunten
in het gulden midden