Netgedichten over natuur

netgedicht (nr. 3.746):

Vergankelijkheid

Verdord herfstblad rust
nog even aan de tak vast
voor het loslaten

Ochtend strekt zich uit
over de velden, mist wiegt de bomen
zachtjes heen en weer, en elk vallend blad fluistert
over het loslaten dat de weemoedige herfst onvermijdelijk brengt.

Dauwdruppels glinsteren
op een spinnenweb, teer en kortstondig,
en ik blijf staan, luister naar het ritme van verdwijnen,
merk hoe mijn verwaaide gedachten vervagen in de stilte om me heen.

Geur van dampende aarde
vermengt zich met haardenrook, zon zakt
langzaam achter de horizon en werpt lange schaduwen
over verdorde bladeren, en ik adem het voorbijgaan van elk moment in.

Kale takken tekenen lijnen
tegen de grijze lucht, een spel van kracht
en kwetsbaarheid, en in de stilte van deze observatie
ontvouwt zich het besef dat schoonheid herhaalt, beweegt, en loslaat.