Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 87.147):

De spiegel van de natuur

Waar licht water raakt
ontwaakt even het leven
en keert weer tot rust

Het water ligt kalm, maar leeft
in elk licht dat het vangt. Een blad drijft
langzaam voorbij en verdwijnt zonder spoor. De stroom
herinnert zich niets van wat het aanraakte - juist daarin wordt alles heel.

De oude bomen buigen licht
onder hun eigen gewicht. Hun schaduwen
strelen de aarde in zachte ritmes; zij wachten op niets,
verlangen niet naar terugkeer. Hun trage wortels weten hoe rust groeit.

De opkomende wind beweegt
door het veld als een adem, onzichtbaar
maar voelbaar in elk ritselend blad. Hij draagt geen
boodschap, vergeet geen aanraking - zijn zwijgen spreekt zonder stem.

En toch: de milde, stille aarde
rust met ogen die alles omarmen. Het vallen
van wat rijp is klinkt als zachte muziek. In haar ongekende
diepte herhaalt zich het begin zonder einde, en in die adem is alles thuis.