Ontwaken uit de mist

Een stem in mijn hoofd
vervulde ooit de ruimte met lente,
maar werd drukkend –
één woord: mislukkeling,
golvend door de dagen als een schaduw.

Ontwaken in een lijf
dat niet meer van mij was,
koffie smaakt naar bitter en kruidig
maar kon mijn hart niet bereiken.
Kinderen glimlachten –
de zon scheen onbewogen voorbij.

Was dit alles –
beton op mijn borst,
paniek als een storm die binnen woedt;
stenen woorden stollen op mijn tong,
het leven krimpt tot eenzaamheid.

Slapen, elven uren diep,
vreemd veilig in vergetelheid,
dromen nodig om de dag te overleven,
vastgehaakt aan de medicatie
die mij maakte tot vreemdeling.

En toch, in een trage opwaartse beweging
durfde ik weer te vallen,
door te zetten, voorzichtig,
tot mijn lichaam weer mijn huis werd
en ik weer kon voelen:
de zon, het lachen, de jengelende kinderen,
zelfs de pijn – rijker dan ooit tevoren.

Uiteindelijk
werd het donker zelf een bron;
ieder gevoel een wonder,
waar het leven magisch oplicht
tegen het zombie-licht van gisteren.

... De inspiratie voor dit gedicht is een persoonlijke blog van Jessica, gepubliceerd op 12 november 2025, waarin zij haar ervaring deelt met de bijwerkingen en het afbouwen van het medicijn olanzapine. Ze beschrijft openhartig haar gevoelens en worstelingen tijdens haar proces, van gevoelens van isolatie en zwaarte tot het herstel van haar eigenheid na het stoppen met de medicatie.

Van duisternis naar licht: Jessica beschrijft hoe medicatie haar vervreemde van zichzelf, maar ook hoe langzaam het gevoel terugkeerde. Een eerlijk verhaal over kwijt zijn, blijven vechten en het herontdekken van kleine momenten van magie in het leven. ...

Zie ook: http://www.deoverkant.wordpress.com/

Schrijver: Peter Paul J. Doodkorte
22 november 2025