DE TELEFOONCEL

Naar De Vecht (1909) van Frans Bastiaanse


Er staat een telefooncel in het park verlaten,
verbleekt blauw met verweerd glas staart hij blind;
laat rondom zwermen smartphones ijdel praten,
géén treedt nog binnen, hooguit een spelend kind.

Maar vroeger troonde hij op pleinen en straten,
was onmisbaar zijn rol, kleingeld werd vlot geïnd;
dienstbaar aan allen die voldoende munten bezaten,
was zwijgplicht zijn eer, ieder was hij gelijk gezind.

Toen leefde de cel op een drukke stroom
van berichten over liefde, over wat er werd geleden
en wat men zo al meer van elkaar vernam.

Nu droomt de cel daar zijn eeuwige droom
vol heimwee naar een vervlogen verleden,
de dode stemmen, de kiestoon die niet meer kwam.



20 september 2025

... Vraag mij af of ik dit gedicht met toelichting al niet eerder heb ingestuurd. Maar omdat ik het niet op de site aantref, dien ik zekerheidshalve in. Graag reactie redactie. ...

Schrijver: August Agasi, 23 november 2025

augustagasihome.nl

Biografie van deze schrijver

nostalgie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 5