De Stilte van Mijn Schreeuw

Ik voel de zachte streling
van strengen zilveren maanlicht op mijn naakte huid.
Wanneer de nacht
mij tot zich roept, in woordloos, verlangend geluid.

Voel het kloppen van mijn hart
in de diepste krochten, ontdaan van vrees en weerstand.
Zie hoe de hemel zich ontvouwt, intens en vol hoop,
waartegen niets is dat bestand.

Flarden mist die mij omhullen,
als ware het een spel van zoek en vind,
verhullen zacht, maar onontkoombaar
de geneugten, als die van een spelend kind.

Hoor mijn stille schreeuw,
van voorbij het zenit van mijn gebroken ziel,
dwalend als bloesembladeren,
wanneer ik verloren en gebroken voor jou kniel.

Nog één moment van verlangen,
dat mijn stille adem stokt diep in mijn keel,
en jouw overweldigende schoonheid
deel wordt van mij, als een samenhangend geheel.

Vrees niet wat ik verword,
wanneer de draden van het weefgetouw mij met jou verbinden.
Want aan het einde der tijden
is waar jij mij voor altijd zal kunnen vinden.

poëzie liefde hoop

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 17