De zachte stroom van tijd

Zacht water stroomt voort
bladeren dansen voorbij
tijd vloeit met de beek


Water glijdt stil tussen
de met mos beklede stenen, licht
breekt in trillend zilver, en elk kabbelend spoor
fluistert over het voortdurende bewegen van het weemoedig bos.

Vergankelijke bladeren
drijven langzaam mee op de stroom,
draaien hun eigen kring van loslaten, en ik blijf staan,
luister hoe het verborgen water de ongehoorde novemberverhalen draagt.

Koude lucht hangt zwaar
boven de mistige oevers, vocht en aarde
vermengen zich tot één adem, terwijl de beek haar ritme
legt in het glooiende landschap, en ik voel hoe mijn gedachten meestromen.

Langs donkere randen tekent
het water delicate en vloeiende lijnen van tijd,
breekbaar en toch onvermoeibaar, en in het zachte verglijden
ontvouwt zich het stille, teder besef dat alles stroomt, vertraagt en verdergaat.

Biografie van deze schrijver

vergankelijkheid natuur melancholie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 32