Onder de avondzon

Onder de avondzon
gloeit haar naam na

Tussen klokslag en lantaarns
brandt een klein, eigenzinnig licht,
geen schijnwerper
maar een lampje dat je opmerkt
als je even stil durft staan.

Ans heette dat licht.
Ze keek je aan
alsof je meer was dan papier,
meer dan cijfers in een rij.
In haar ogen paste een stad
vol zorgen, kinderen,
scherven en hoop.

Ze liep door Capelle
met koffie in haar handen
en zachte onverzettelijkheid in haar stem.
De wereld kwam niet goed
met tabellen en taal, zei ze,
maar misschien wel
met koekjes op tafel,
een stoel die vrijkomt,
en een oor dat niet opschuift.

Ze knipte linten door
alsof ze muren opensneed:
Valentijn als grap,
en tegelijk bloedserieus -
een stad die even
“aardiger voor elkaar” mocht heten,
alsof liefde beleidsdoel kon zijn.

In wijken waar wantrouwen
als onkruid langs de stoep groeit,
ging zij zitten.
Eerst keken ze de overheid aan,
toen haar.
Na tien minuten
was er alleen nog mensentaal:
lachen, klagen,
een verhaal dat eindelijk landen mocht.

Ze was soms onvoorspelbaar,
nooit onverschillig.
Haar eerlijkheid had humor,
haar directheid had hart.
Alsof ze fluisterde:
“De wereld blijft ingewikkeld,
maar we beginnen gewoon
met jouw verhaal.”

Nu is de stoel leeg,
de thermoskan uitgespoeld,
blijft er stilte over
in vergaderzalen en portieken.
Op een novemberavond
viel haar lichaam stil,
maar in kinderhanden,
in veilige deuren
en in kamers waar nu geluisterd wordt,
brandt haar besluiteloos felle ja
tegen onverschil.

Ze leerde een stad
dat politiek ook huid heeft,
adem, hartslag,
dat achter elk dossier
een mens verscholen zit
die zacht aangeraakt wil worden
door aandacht zonder haast.

En zo stel ik me voor
dat ergens boven Capelle
een lampje blijft branden,
hardnekkig en zacht,
dat niet uit wil,
niet uit kán.

Op de dag
dat haar verjaardag weer nadert,
kijkt de stad even om
en wordt het iets stiller
op straat.
Iemand schenkt koffie in,
iemand zegt: “Vertel maar,”
en ergens gloeit dan
heel even haar lach na.

Onder de avondzon
zeggen we: dank je, Ans.
Blijf zacht branden,
in elke hand die reikt,
in elke deur die open gaat,
in ieder mens
dat mens durft zijn
bij het licht
dat jij naliet.

... Onder de avondzon

Onder de avondzon brandt in Capelle nog altijd een klein lampje: het warme, eigenwijze licht van oud wethouder Ans Hartnagel, “moeder van Capelle” en drijvende kracht achter onder meer Capelle Love City, de opvang voor kwetsbaren en de KinderLabs. Haar aanraakpolitiek, met koffie, koekjes en oprechte aandacht voor de mens achter het dossier, laat een spoor van menselijkheid na in buurten, opvangplekken en kinderwerelden waar haar inzet elke dag nog voelbaar is. ...

Zie ook: http://www.deoverkant.wordpress.com/

Schrijver: Peter Paul J. Doodkorte
2 december 2025