Om nog eens gezien te worden
Ergens vergeet een blad dat het groen is,
als het zich laat dragen door de fluistering van herfst.
Het verlangt naar één laatste blik,
één zachte bevestiging van zijn bestaan,
voor het oplost in de onvermijdelijkheid van vallen.
In wijde spiralen dwarrelt het naar beneden,
als een traag vloeiend verhaal
dat de wintergrond met stille gaven zal zegenen.
Ooit zal het weer ontwaken —
maar voor nu legt het, moe van licht en dagen,
zijn kwetsbare mantel af.
Leg je te ruste en verga tot stille stof,
tot de kille hand van winter eindelijk verslapt.
Wanneer de lente je naam weer fluistert
en haar milde adem langs de takken strijkt,
verschijn je opnieuw —
bevend, maar verlangend naar het licht.
Onder een gewelfde gouden zon
smelt je in haar warme omhelzing,
waar je weer weet wat groen betekent.
Je drinkt de stralen met dartelende gratie,
en ontvouwt je in de stille vreugde
van opnieuw gezien te worden.
Zo stroomt de cyclus onverstoord verder:
dood en wederkeer, de eeuwige adem van het leven.
Het ene moment een fluistering,
het volgende een leegte —
een pad waar elk bestaan zich uiteindelijk aan toevertrouwt.
... Dit gedicht ontstond vanuit de gedachte dat elk leven, hoe klein, kwetsbaar of vergankelijk ook, een diepe wens in zich draagt om gezien te worden. Niet om grootheid te bevestigen, maar om het eigen bestaan te voelen.
Het blad in dit gedicht staat symbool voor meer dan de natuur alleen. Het verbeeldt ieder mens die door seizoenen van verandering gaat: momenten van loslaten, verstilling, verdwalen, vergeten wie je was, en uiteindelijk weer groeien naar licht.
De herfst, winter en lente breiden zich uit tot innerlijke landschappen. De val is geen falen, maar een terugkeer naar eenvoud. De winter geen einde, maar een noodzakelijke stilte. En de lente geen verrassing, maar een zachte herinnering aan wat altijd al in ons leefde.
Mijn stijl is van nature lyrisch en beeldend. Ik schrijf in beelden die mogen uitwaaieren, fluisteren, ademen. Niet uit overdaad, maar omdat het precies de ruimte is waar mijn taal leeft. Dit gedicht draagt die signatuur: breed, warm en zacht van toon — een ode aan de cyclus waarin alles telkens opnieuw wordt ontdekt.
“Om nog eens gezien te worden” is daarmee zowel een natuurobservatie als een innerlijke beweging. Een herinnering dat we, hoe vaak we ook vallen, telkens weer kunnen verschijnen, wiegend naar het licht.
— René ...
Geplaatst in de categorie: natuur
hergeboorte
7
Geef je reactie op deze inzending: