Park

Op een bank ik het park
komt een man naast me zitten

Zijn handen verdrinken
in een lange grijze jas
Zijn hoofd verdwijnt
in zijn rechtopstaande kraag

Hij kijkt naar spelende kinderen
Eens, in een vorig leven
liep hij daar tussen, spelend, roepend
Ver weg van de echte wereld

Achter de donkere glazen van zijn bril
zie ik nietszeggende ogen
Ze zijn als een spiegel
met daarachter een grijze leegte

Zijn gezicht is doortrokken
van diepe rimpels
Elke streep zijn eigen verhaal
Elke streep zijn eigen verdriet

Ondertussen valt de regen uit de grijze hemel
Druppels lopen over zijn gezicht
Net als verbitterde tranen
om lang vervlogen tijden

De kinderen zijn weg
Schuilend voor de regen
Op het ritme van de neervallende druppels
valt er een breekbare stilte

De man staat langzaam op
Met gebogen schouders vervolgt hij zijn weg
Draagt hij zijn verleden
Als een last met zich mee

Hij wordt kleiner en kleiner
en verdwijnt tenslotte tussen de bomen
Op de plaats waar de man daarnet nog zat
wissen dikke druppels elk spoor van zijn aanwezigheid weg

... Geschreven als tiener, toch al enige tijd geleden ;) ...

Schrijver: Tom, 3 december 2025

tom.sey1telenet.be

eenzaamheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 33