Verjaren

Vandaag verjaar ik,
en niemand merkt het,
behalve de muren
die mijn adem tellen.

De klok tikt stil, blijft stil,
zoals een hond
die niet meer blaft.

De geur van vroeger
in het koude brood,
in het glas dat ik niet vul.

Er komen berichten,
woorden vol goede bedoelingen,
maar ik hoor mezelf niet antwoorden.
Ik glimlach voor de vorm,
zoals men doet bij beleefd geluk.

Ik denk aan de jaren
die ik heb uitgehold,
als flessen zonder bodem,
gevuld met stemmen
die nooit zwegen.

Er is geen taart,
geen rumoer van stemmen,
alleen de tijd die tikt voorbij,
alsof ze me telt
in plaats van me viert.

Ik steek een kaars aan
voor wat er niet meer is —
de liefde,
het vertrouwen,
de illusie van morgen.

En ik lach,
omdat huilen vandaag
te veel eer zou zijn.

eenzaamheid ironie hoop

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 1 stemmen 11