Een plekje vinden

Ze zei het zo vaak
dat het bijna een gebed werd:
alles een plekje geven.
Alsof verdriet zich laat neerzetten
op een plank, in een lade,
tussen de theeglazen en het servies
van een leven dat ooit eenvoudig was.

Maar elke ochtend stond ze op
met de zwaarte die nergens wilde rusten.
Over welk plekje ging het eigenlijk—
waar laat je een moederhart
dat is gebarsten op een plek
waar niemand bij kan?

Leonard fluisterde dat er licht komt
door barsten.
Ze geloofde hem.
Iemand moest ze geloven.
Maar in die hotellobby,
waar woorden krom stonden
en waarheid zich achter muren verschool,
voelde elke barst als een val
waar geen licht doorheen kon.

In een doos vol restanten van vroeger
lag een cassettebandje.
James Taylor,
zijn stem nog warm van Canada,
van de camper die haar zoon bestuurde
met herwonnen trots,
van de bergen die hen droegen
toen het leven nog even
aan hun kant stond.
Een stem kan breken
zoals glas onverwacht
onder een steentje breekt—
plotseling, nietsontziend,
en in honderd kleine waarheden uiteen.

Ze wilde het dossier.
Een map, een bundel papier,
iets tastbaars om vast te houden
nu haar kind dat niet meer kon.
Maar regels zijn muren
en muren luisteren niet.
‘Hij moest toestemming geven,’
zei hij,
alsof de dood wacht op formulieren.

Woede ademde door haar heen,
de oude, bekende storm
die niets kapot maakt
maar alles overspoelt.
Ze hield zich vast aan adem,
aan zwijgen,
aan de dunne draad van hoop
die nog niet was afgescheurd.

Hij zei dat hij iemand kende
die misschien een weg zou weten
door deze onmogelijke gangen.
Op dat moment
werd hij haar held -
niet omdat hij redde,
maar omdat hij nog keek
alsof ze bestond.

Ze wist dat haar tijd dunner werd,
dat haar reserves als water in zand zakten.
Ze moest haar zoon een plekje geven,
zei men.
Maar soms bestaat er geen plekje,
alleen het draagvlak van liefde
dat weigert op te houden
ook al is het nergens meer
aan vastgemaakt.

... Het gedicht is geïnspireerd op het persoonlijke rouwverhaal van Miriam, een moeder die jaren na het overlijden van haar zoon opnieuw contact krijgt met de psychiater die hem kort heeft behandeld. Het gedeelde verlies vormt het onverwachte begin van een bijzondere, kwetsbare vriendschap. ...

Zie ook: http://www.deoverkant.wordpress.com/

Schrijver: Peter Paul J. Doodkorte
20 december 2025