Mijn metafoor

Ik ben een metafoor die niemand begrijpt,
een zin die struikelt, een stilte die blijft.
Ik draag het masker van regen en wind,
en verlies mij telkens, waar ik jou terugvind.

Mijn hart is een raam dat beslaat in de kou,
het toont wat vervaagd, maar verbergt wat ik wou.
Elke traan is een woord dat nooit werd gezegd,
elk gebaar een verhaal dat zijn einde niet weerlegt.

Mijn huid is een blad, vol scheuren en vlekken,
elk woord dat ik schrijf brandt langzaam weg.
Ik bijt op de stilte, ik kots op het licht,
en toch blijf ik zoeken naar jouw gezicht.

Misschien ben ik niets dan een roestige spijker,
geslagen in muren waar niemand meer luistert.
Jij leest me, in bloed en in schrammen,
en maakt van mijn breuken een betekenis,
een taal die zelfs pijn kan omarmen.

depressie stil verdriet verloren

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 16