Specifieke ziekte

Ze sluipt in stilte, zacht en traag,
een schaduw die me nooit echt verlaat.
In mijn aderen een storm van pijn,
en toch probeer ik normaal te zijn.

Ik voel me gevangen in mijn eigen huid,
zo fragiel, zo moe, zo onbemind.
Toch zoek ik licht in kleine gebaren —
een glimlach, een hand die alles verklaart.

Elke dag een strijd die niemand kent,
een pijn die zich in stilte verzet en me herkent.
Toch blijf ik ademen, nog steeds klein,
nog steeds hier, zoekend naar wat menselijkheid.

Ze zit in mij, knaagt zacht en fel,
een stille vijand die ik niet vertel.
Elke ademhaling voelt zwaar, beklemd —
mijn eigen lichaam, een vreemd terrein, een vreemde stem.

Mijn specifieke ziekte — hard, ongenaakbaar,
maar in mijn stilte, in mijn tranen, ben ik waar.
Ik draag mijn littekens, voel ze diep en nauw,
en vind in mijn pijn een troost, zacht en rauw.

eenzaam stil verdriet

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 26