Schemeren

Avondschemering
tussen wind en zwijgend gras
valt de dag uiteen


Als schemer neerdaalt,
openen mijn zintuigen zich verder
dan nodig, alsof de aarde haar stem verlaagt,
en elk detail dieper binnenkomt dan woorden kunnen dragen.

Niet alleen verzachten
geluiden, ook mijn breekbare adem
deint mee op het luwen van de velden, terwijl
de omarmende wereld oplost in een geruisloze samenhang.

Traag vervaagt de dag;
een laatste vogel raakt het kwetsbare
in mij, de wind strijkt langs mijn broze huid als een
geruststelling - dit moment berg ik zorgvuldig op; het voedt mij.

Wanneer het leven opnieuw
op gang komt, nemen geluiden en lichten
hun plaats weer in; de stilte laat mij los en fluistert dat
ik mag gaan, wetend dat deze plek mij telkens weer zal ontvangen.

Biografie van deze schrijver

avondschemering introspectie hsp

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.2 met 4 stemmen 65