Eindeloosheid

Zon zakt in de zee
een golf breekt het laatste licht
de avond verstilt


Waar de dag zijn laatste
adem uitblaast en de ontvankelijke zee
het brekende licht langzaam opneemt, lost de rand
van de wereld zich op in een fluistering van blauw en asgrauw goud.

Golven dragen het zwijgen
verder dan woorden; schepen verdwijnen
tot gedachten zonder naam, de wind strijkt langs het
rimpelend water als een herinnering zonder begin en zonder einde.

Langzaam zakt de milde
hemel dieper in het luisterende zilte
nat, velerlei sterren werpen hun breekbare licht
en tijd verliest zijn gewicht, blijft drijven in een uitgestrekt moment.

Wanneer nacht en water
elkaar behoedzaam vinden en de kust
slechts nog een teder vermoeden blijft, valt alles samen
in een trage, open adem waar licht, zee en ziel vrij zijn van elke grens.

Biografie van deze schrijver

zee avondschemering eindeloosheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 32