Netgedichten

netgedicht (nr. 1.151):

Afscheid

Je hoofd wat scheef,
een schouder ietsjes afgewend.
Het was die houding,
die, steeds bij mij bleef.

Je ogen keken donker,
de haren langs je hals.
Oor en oog, in schuine lijn,
je kon zo heel uitdagend zijn.

Je lichaam in een warme draai,
uitnodigend naar mij.
Mijn arm rond je schouder,
gelukkig waren wij.

In woordeloze stilte
is het misgegaan.
We leefden samen
van elkaar vandaan.

Ik voelde nog je greep.
Je warme hand was weg.
Ik dacht nog dat je in mijn ogen keek.
Je blikken peilden slechts.

Rustig hebben wij gedag gezegd,
Een zoen, ging echt niet meer.
Jij keek niet op en ik niet om.
Wij liepen daar, de laatste keer.