Nijhoff & ik

Hij ging naar Bommel en zag daar
de brug en hoorde op een schip
zijn moeder zingen. Hij werd zijn eigen kind
dat daar toen dichtte wat nog kwam
in vergezichten die te vangen zijn
in één woord: terug en in een
ander woord: herinneringen.

En zo bereisde ik een land
hier niet zo ver vandaan.
Er waren boten, bruggen, bouwterreinen
vervelend braakgelegen.Ik ben daar
naar een stadsrivier gelopen
om aan zijn kaai en waterkant
te overdenken:

Onder de zon niets nieuws:
altijd ruimte waar water is
en waterland, daar
zoeken uit een diep gemis
aan verte toch nooit
worden bevrijd
uit plaats en tijd
van alle oude dingen…

Ik keerde in verwarring
weer naar Nederland.
Toen hoorde ik daar
in een roeiboot op het meer
van Zoetermeer
mijn eigen dochter
vrome liedjes zingen.

Ik denk sedert
aan Nijhoff,
keer op keer.

Zie ook: https://tjootje.auteursblog.nl

Schrijver: Theo van de Wetering, 28 februari 2003

tjootje26gmail.com

Biografie van deze schrijver

leven dichtkunst

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 3 stemmen 649