Langs het pad van vergetelheid
Het gietijzeren hek van tralies opent zich,
geleidelijk speelt een lome bries zachtjes
met het gras op open plekken die nog niet
met leegte zijn gevuld. Sierlijk opgestoken
bloemen zwieren rechtopstaand naar de zon
hun zeer verleidelijke vreugdedans, het spel
van esthetiek en vermaak. Zo proberen ze
te beletten dat het leed apert word onthuld
maar langs het pad van onheil, waait de wind
onmiskenbaar haar innig hartverscheurend lied.
De bloemen hangen treurig als vergetende in de
storm van het leven en blazen allemaal mee aan
de melodieën die een rouwstoet ooit speelde toen
men zich nog heilig op liet gaan aan de klanken
van ware vriendschap en het echte stille verdriet
de stenen tonen lijdzaam het einde van de strijd
vanwaar een bliksem door de heldere hemel slaat
donder wolken de lucht betrekken tot het grauwe
en grijze van een treurig kaal verdort winterbeeld
een herfstbui huilt haar tranenval van zure regen
wanneer het besef komt dat ook dit bloembed net
als die anderen graven vecht tegen de vergetelheid
Geplaatst in de categorie: tijd