De zon brak door
de flauwe winterzon
heeft zo hoog ze kon
haar rokken opgetrokken
ze flaneert nu langs de lanen
ze spiegelt in het helderblauw
en kleurt het grauwe laken
ze schudt nog even gauw
wat witte vegen van de daken
haar frisse adem blaast
het water van de vaten
die haar goudgeel vocht
met het witte schuim
in kristallen glazen
koel bruisen laten
de nevel sluipt nog enkel
in het hoofd omhoog
den Duvel in mijn lijf
roept er iemand droog
en nipt eerst voorzichtig
van de gouden regen
om dan met volle teugen
zijn glas tot op de bodem
te legen...
Geplaatst in de categorie: feest