Netgedichten

netgedicht (nr. 4.323):

Werelden

Zo diep schaamteloos
draagt het immer
ruisende rivierwater
het vernederde afval
langs mijn vergulde voeten
ik waad door vocht
van diep verdriet en timmer
met gebalde vuist
de luiken toe van de vazal
die schimpend weigert
het verre wezen te ontmoeten.

Zijn drek is de luxe van
stranden van ver weg
waar de rimpelloze zee
zich mengt met een glimlach
van hun vergroeide voeten
de geopende handen
als het dienblad voor heg
en haag ontvluchte marionetten
die zonder ontzag
voor het oorspronkelijk bestaan
slechts geveinsd gerief begroeten.