Doorzien
zuiver speel ik nu al jaren
en weet dat jij dat hoort
zowel accoorden als maten
nimmer is het nog ontspoort
er zijn zieltjes die knijpen
om er bij te mogen horen
alles stellen zij in het werk
om zich in de rust te boren
geniepig kruipen zij naar binnen
om een hartje te winnen
want ze zijn uit op het hart dat klopt
wat bij hen al langer is verstopt
de kier waardoor zij naar binnen slopen
staat door verraad niet langer open
keihard wordt die deur dichtgesmeten
als je je oprechtheid bent vergeten
je ruikt nu zoals het diepste riool
terwijl ik zuiver speel op mijn viool
je stank belet mij zuiver te blijven
omdat die mij lijkt in te lijven
als ik nu stop met spelen
zal jouw hart verlangen naar geluid
maar door je eigen zieke geest
is dat sprookje nu voor goed uit
Geplaatst in de categorie: ziekte