Netgedichten

netgedicht (nr. 4.544):

Goudverniste slagpennen

Stilte, uitbundige stilte
zweeft vloeibaar in het zwerk
over mijn woning en mijn kerk
vult oor en oog met kilte

op slagpennen met goud vernist
gleden schrijnend de wonden binnen
verscheurden de lach en het beminnen
en hamerden op de satijnen kist

de lamp Gods is niet gedoofd
al verliest de hemel haar heldere stippen
en is ook de dag van al zijn licht beroofd

nu kust het leven met ivoren lippen
alleen Hij verlicht de loden zaak
zonder een richting, altijd raak.